یکی از اصلی ترین بخشهای هر ریموت، بخش واحد کنترل فرمان است. جایی که تمامی دستورات مورد نظر بر آن وارد شده و آنجا تصمیم گرفته می شود که کدام عملیات باید انجام شود. سیگنالهای فرمانی به وسیله ی گیرنده هایی (Receiver) به داخل حسگر ها و سنسورهای بسیار ریزی که درون واحد کنترل فرمان وجود دارند انتقال داده می شوند. پس از رمزگشایی (Decoding) سیگنال ها تفکیک می شوند و سپس به مرکز کنترل فرمان ارسال شده و آنجا فرایند مرتبط با عملیات انتخابی انجام می گیرد.نکته ی مهمی که اینجا مطرح می شود این است که فرکانس فرستنده (ریموت) و گیرنده (رسیور) باید یکسان باشد تا فرایند دریافت و ارسال سیگنال ها و اطلاعات قابل انجام باشند. در اکثر
ریموت کنترل هایی که در زمینه های مختلف استفاده می شوند فرکانسی که در آن به کار برده می شود معمولاً دارای مقدارهای ۸۶۸ ، ۴۳۳ و ۳۱۵ مگاهرتز می باشد که این فرکانس ها با توجه به قدرت ریموت و کارایی آن مورد استفاده قرار می گیرد.بطور کلی اساس کار یک ریموت کنترل به این صورت است که اطلاعات چهار بیتی به مدار ارسال و ۴ کلید متصل به انکودر (مدار رمزنگار) وصل می شوند. انکودر دارای آی سی هایی است که خروجی آی سی ها به ورودی ماژولی که در رسیور وجود دارد وصل می شود. در نهایت با فشردن دکمه های روی ریموت، اطلاعات مورد نظر به شکل عددی باینری (مجموعه ای از صفر و یک ها) به صورت سیگنال های کنترلی و پالس های دستوری به رسیور انتقال می یابد و رسیور پس از دریافت این سیگنال ها آنها را به دیکودر (رمز گشا) موجود در بُرد مدار الکتریکی می فرستند و متناظر با آن کدهای دستوری در آی سی دیکودر فعال می شوند. انواع ریموت ها:
۱.انواع ریموت کنترل بر اساس فرکانس
همانطور که گفته شد ریموت ها را می توان بر اساس شاخص های زیادی دسته بندی کرد که یکی از آنها فرکانس بود و فهمیدیم ۳ فرکانس ۸۶۸ ، ۴۳۳ و ۳۱۵ مگاهرتز از پرکاربرد ترینها هستند.
۲.انواع ریموت کنترل بر اساس فرآیند معرفی به گیرنده
اما مورد دیگری که می توان ریموت کنترل ها را بر اساس آن دسته بندی کرد “فرآیند معرفی آن به
گیرنده ریموت” است. در این مورد ریموت ها به ۳ دسته تقسیم می شوند: ریموت های Code Fix , Code Learning و Hoping. حال بیایید بررسی کنیم ببینیم هر کدام از این مدل ها چیست و چه ویژگی هایی دارند؟
۲.۱ مدل Code learning:
در این نوع ریموت کنترل، کد شناسایی سیگنال ها میان فرستنده و گیرنده (ریموت و رسیور) توسط نرم افزار مشخص می شود. به این صورت که با فشردن کلیدی بر روی رسیور آن را در حالت شناسایی قرار داده و همزمان با آن با زدن کلیدی بر روی ریموت، کد شناسایی مرتبط با آن برروی حافظه ی رسیور ذخیره و آنجا نگهداری می شود. در نتیجه ی این کار دستورات ارسالی از سمت ریموت به رسیور قابل دریافت می گردد و می توان آن دستورات را دیکود یا رمزگشایی کرد. تعداد ریموت هایی که می توان آنها را توسط این گیرنده ها شناسایی کرد محدود است و معمولاً بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ ریموت می باشد.در
ریموت کنترل های کد لرنینگ به دلیل اینکه ارتباط بین سیگنالهای ریموت و رسیور توسط نرم افزار انجام می گیرد و نیازی به عملیات فیزیکی مانند لحیم کاری و … نیست، استفاده از آنها راحت تر است. البته این مدل معایبی هم دارد برای مثال چون راه ارتباطی میان فرستنده و گیرنده ثابت و توسط نرم افزار است و همچنین کدها و سیگناهای ارسالی محدود هستند به راحتی می توان به وسیله ی دستگاه های مخصوص شناسایی سیگنال، از این مدل کپی برداری کرد. به همین علت امنیت
ریموت کنترل های Code Learning زیاد بالا نیست.
۲.۲ مدل Code Fix:
در این مدل از
محصول ریموت کنترل برای شناساندن سیگنال های میان فرستنده (ریموت) و گیرنده (رسیور) به تعدادی سوییچ برروی رسیور و تعدادی جامپر یا جهنده بر روی ریموت ها نیاز است. سوییچ هایی که بر روی رسیور نصب می شوند باید در وضعیت معلومی از روشن/ خاموش بودن قرار گیرند و همزمان با آن باید جهنده هایی که بر روی برد الکترونیکی ریموت ها نصب شده اند را در وضعیت مشخصی از قطع/وصل بودن قرار داد. وضعیت سوییچ ها و جامپر ها باید مشابه هم باشند تا دستورات توسط ریموت برای رسیور ارسال شده و رسیور آنها را دریافت و شناسایی کند.در این روش برخلاف روش Code Learning برقراری وضعیت جامپرها و ارتباط میان فرستنده و گیرنده بصورت نرم افزاری نیست بلکه توسط لحیم کاری انجام می شود که از معایب این مدل است. در این مدل مانند مدل قبل به علت محدود بودن وضعیت ارتباطی میان ریموت و رسیور به راحتی قابل کپی برداری بوده و حتی می شود گفت امنیت پایین تری نسبت به مدل کد لرنینگ دارد.ازدیگر ویژگی هایی که ریموت کنترل های مدل Fix Code دارد این است که نمی شود بطور تکی یک ریموت را از رسیور حذف و غیر فعال کرد و در صورت به مشکل خوردن یک ریموت باید وضعیت همه ی جهنده ها و سوییچ های بکار رفته را دچار تغییر کرد تا بتوان ریموت اشکالی را غیرفعال نمود. امروزه استفاده از این مدل
ریموت کنترل به پایین ترین حد ممکن رسیده است زیرا دارای نقاط ضعف بسیاری می باشد.
۲.۳ مدل Hoping (هاپینگ):
در این مدل هم مانند مدل کد لرنینگ ارتباط میان ریموت و رسیور از طریق نرم افزاری و توسط یک کد ارتباطی صورت می گیرد با این تفاوت که این کد در مدل Code Learning همواره ثابت بوده اما در مدل هاپینگ هربار کد جدیدی توسط ریموت تولید می شود.از مزایای این مدل که آن را بسیار برجسته تر از مدلهای قبلی کرده این است که امکان کپی برداری از آن به حداقل ممکن رسیده و یا حتی می توان گفت غیرممکن شده است زیرا بیش از ۱۵ میلیارد حالت برای کددهی جدید که توسط ریموت مورد استفاده قرار می گیرد وجود دارد. از دیگر مزایای آن شناسایی سیگنال های ارتباطی بین فرستنده و گیرنده فقط و فقط از طریق خود رسیور است که امنیت
ریموت کنترل های مدل هاپینگ را از تمامی مدلهای دیگر بیشتر کرده است. امیدواریم توانسته باشیم با این توضیحات به اطلاعات شما بزرگواران افزوده باشیم و شما را در شناخت دنیای بزرگ ریموت ها یاری کرده باشیم.